O książce: 2013 / Polina nie zrobiła nic, żeby być piękna - jej blask dała jej natura. Ani chłopiec, ani mąż, ani starszy nie mogli przejść obojętnie obok pięknej dziewczyny. Uwiedziona przez nauczyciela solfeżu Popelka (tak nazywali się jej rodzice) wkrótce stała się muzą pisarki. Potem artysta. Potem utalentowany skrzypek. W jej ruchu – z ręki do ręki – kryło się poszukiwanie. Poszukiwanie absolutu, który czyni miłość wzajemną, szczęście pełne, piękno wieczne, jak w „Pieśni nad pieśniami” króla Salomona.